Meer hongerige mondjes

Sinds de jaren zeventig is de honger in Afrika alleen maar toegenomen. Nog steeds lijdt dertig procent honger, terwijl de bevolking van Afrika blijft groeien. Dus wat hebben Novib, Mensen in nood, Artsen zonder grenzen, twee keer Live Aid en al die andere acties nu eigenlijk voor elkaar gekregen. Ondanks de slechte oogsten, burgeroorlogen en epidemische ziektes is dat continent nog altijd niet ontvolkt geraakt? Sterker nog de kwantiteit van het leven is toe genomen, alleen de kwaliteit niet. Dankzij de miljarden die door de goede doelen worden gespendeerd aan voedselhulp en waterpompen sterven er minder kinderen, zij krijgen als eerste de hulp en vaak ook als enige. Zij krijgen nu een kans op een toekomst, met de nadruk op kans. Want als ze eenmaal een beetje volwassen zijn moeten ze maar voor zichzelf gaan zorgen en dat is juist het probleem. Mensen kunnen zich daar nauwlijks in leven houden, zo blijkt keer op keer. Door de oorlogen kunnen de mensen niet oogsten, doordat er geen oogst is is er honger. De ouders raken verzwakt en sterven vaak door ziekte. De kinderen worden in leven gehouden door onze voedselhulp. De toekomst voor die kinderen is vaak hetzelfde, zelf kinderen krijgen en jong sterven.
Voedselhulp is geen symptoom bestrijding, het is om ons geweten af te kopen en het maakt het probleem alleen maar groter. Oplossingen zijn niet éénvoudig, zeker niet in de super kapatilistische wereld waarin wij leven. Eerlijke concurrentie en toegang tot onze markten zijn dingen die daartoe kunnen bijdragen. Wij kunnen wel allerlij technologiën ontwikkelen waardoor de woestijn weer vruchtbaar wordt, niemand hier wil die plannen ook werkelijk gaan uitvoeren.