Reconstructie van de theocratie

De kogel is door de kerk, het kabinet heeft het voornemen uitgesproken om opnieuw militairen naar Aghanistan te sturen. Hoewel er veel ophef is over het woord "voornemen" in plaats van besluit heeft inhoudelijk geen enkele betekenis. Hoewel er geen sprake van oorlog is en formeel het kabinet dit buiten het parlement om kan besluiten tonen de ministers zich in deze afhankelijk van de goedkeuring van de volksvertegenwoordiging. Hoe democratisch. De kamer had toch al de macht om dit besluit op de agenda te zetten en de zending alsnog te verhinderen. Niet dat de kamer dit gaat doen overigens, internationale belangen zijn groot, de wederopbouw is te belangrijk en de derde opiumoogst moet nog worden binnengehaald. Hoe staat het er eigelijk voor met Afghanistan, is het beter op geworden sinds de val van de Taliban? Officiëel spreekt men van een democratie, maar het is daar een theocratie. Een heilige raad beslist over de wetgeving en de het dagelijks bestuur is in handen van de oude krijgsheren. Een journalist die is opgepakt wegens kritiek op de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, de lijfstraffen en voorstelde om afvallige moslims niet te executeren, moest kiezen: of zijn woorden terugnemen of de strop. Hij schijnt nu toch maar eieren voor zijn geld te kiezen. De wederopbouw in de steden lijkt redelijk op schema te liggen, er zijn veel nieuwe scholen en ziekenhuizen gebouwd en dat levert ook weer enige werkgelegenheid op. Op het platteland daarentegen gaat er niet veel goed, slechts 20% van de plannen is hier uitgevoerd. De vertraging komt door gevechtshandelingen, de aardbeving in Pakistan en vooral door de verschillen tussen de Afghaanse en Amerikaanse bouwmethodes. Dat verbaasd mij enigzins, alsof de Amerikanen hun eigen land niet vol gebouwd hebbem met houten huisjes die bij elke orkaan versplinterd worden. Dat gaat nog wat worden als de Nederlanders daar moeten gaan bouwen. Dan kunnen we maar beter bouwvakkers sturen die bekend zijn met onze methodes.