Schelden is machtig mooi

Mijn vader was geen expressieveling, als je er niet om vroeg hield hij zijn mening voor zich. Zelden was hij gezellig of spontaan. Hij zeurde niet, klaagde niet maar één ding kon wel: vloeken. Niet echt met creatieve termen of grote vindingrijkheid, maar wel recht uit het hart. Tju, was zijn favoriet en shit volgde meestal snel. Ik en mijn broer lagen altijd dubbel als hij zich bezeerde of iets had verkloot. Tju, verdomme. Altijd kort maar krachtig. Je verwachte zoiets niet van zo'n introverte man. Waarschijnlijk heb ik een aartje naar mijn vaartje want ik kon me ook goed laten gaan als 't tegenzit. Emotionele ontlading is voor mij de essentie van schelden, het moet uit 't hart komen. Maar, 't zal 'ns een keer niet zo zijn, er zijn wetenschappers die zich hiermee hebben bezig gehouden. En vloeken en tieren blijkt ook nog een sociale functie te hebben. Het is een manier om de situatie onder controle te krijgen door je mede primaten te bedreigen. Zo kun iemand kleineren of je zelf opblazen. "Flikker op kankerlul" is een mooi voorbeeld. Uit het epistel van P.G.J. van Sterkenburg blijkt dat vloeken en zweren een godsdienstig of kerkelijke traditie is. Jezus allemachtig, dat had ik godverdomme ook zelf wel kunnen bedenken.